DURMALIYIZ ARTIK!

Küçük mutlulukların büyük sevinçlerinden alıyorduk aslında, ne yetinmek vardı doğamızda ne de reddetmek. 

Çoğu kez kocaman utançlarımız olur hatta o utançlar, çocukluğumuzun yaraları olurdu ama çok mutluyduk. Oysaki mutluluk teorileri hakkında hiç bir fikrimiz yoktu. Yırtık, yamalı kıyafetlerimiz; tabanları aşınmaktan yıpranmış ayakkabılarımız ile ne kadar da mutluyduk. Hiçbir şeye sahip değilken. Bugün ise sahip olunmak için maddi manevi her şeyini feda edenlerin ulaşmadığı o sansürsüz, huzur ve mutlulukların sahibiydik. Ceplerimiz hep delikti ama içinde tüm çocukluğumuz vardı; evet saçlarımız banyodan banyoya taranırdı belki ama tüm sevinçlerin sahibiydi; belki yalın ayaktık çoğu kez ama tüm heyecanlarımız  ayak tabanlarımızdaydı....

Dolmuş defterlere bir silgi feda ederdik yeni bir defter elde etmek için bu yeni başlangıçların en güzel örneği değimiydi? Ve ellerimiz arasında küçülüp kaybolana kadar kullanırdık kalemlerimizi ama onlarla büyük mutluluklar yazar, çizerdik....Şimdi ise kullanmayacağımız kadar alır ve kullanmamız gerektiği kadar bile kullanmayız. 

Ne çok koşardık yorulmadan, bıkmadan, usanmadan; ne çok severdik karşılıksız, saf, çıkarsız...

Acımız, gözyaşlarımızın sona erişinin süresi kadarken, mutluluklarımız ise her gün yeni bir gülüşe gebeydi. Çünkü ikisini de paylaşmayı bilirdik. Şimdilerde ise tek anlık bir mutluluğu bile paylaşmayı bırak kilit arkalarına saklıyoruz sanki çıkarsak birileri bizden çalacakmış gibi halbuki mutluluk çalınamazdı,  çalışamayacak kadar soyut ve çoğalabilirdi…

Korktuğumuz her şey korkunun simgesi olduğu için değildi. Sevgiyi yitirmekten gelen bir korkuydu.

Artık zor kazanıyor çabuk harcıyoruz. He şeyin hiçliğinde boğulup yok oluyoruz.  Varmak için bir yola girmiyoruz amaç sadece yolu kullanmak… Öylesine savruk ve değersiz ki yaralar bizde, ne yaralamaktan çekiniyoruz ne yara almaktan.

Bugün bir çocuğun gözünde gördüm yarının endişesini,  iki dudağının arasına sıkışmış korku kelimesini duydum sonra kalbinde ki umudun çırpınışını htim…

Korkma diyebildim sadece… korkmadan atmalısın adımlarını…

Bir saat sonra adım attı ve korkmayacağım artık dedi. Halbuki biliyordum o adımı bile korkarak attığını ama olsun atmıştı o adımı.

Özür dileriz çocuk …(Yaşattıklarımız için)

Affedersin hayat… (Değersizleştirdiğimiz  için)