Flu
(Şimdi şiir zamanı.)
Beyaz yelkenli bir teknenin burnundaymışım…
Ve ölmek değilmiş umurumda…
Yaşamak hiç değil.
Hilal Ay, asılı gibi durduğu boşluktan etrafındaki yıldızlara özenerek kayıp düşüyormuş başıma ve romantikliğinden hiç eser yokmuş…
İnsan seviyorsa aldatıldığında da seviyormuş…
Değişmiyormuş hiçbir şey…
Yine ağlıyormuş… Yine özlüyormuş… Yine istiyormuş…
İnsan seviyorsa aldatıldığında da seviyormuş… Değişmiyormuş hiçbir şey…
Öldürmek çare olmuyormuş, O zaten ardında bir ceset bırakmış oluyormuş…
Sevmek nefrete atılan ilk adımmış.
Kavuşmak ayrılmanın temel taşıymış.
Gülmek ağlamanın işareti,
Yaşamak ölmenin ve sonun başlangıcıymış…
Yalnızlık yüzlerce kalabalıklaşmakmış…
Yüzlerce kalabalığın arasında kalmak, yalnızlaşmakmış…
Yazdan sonra kış gelirmiş ve hazan hüznün diğer adıymış…
Dimdik ayaktayken yıkılmakmış aldatılmak…
Düşmekmiş binlerce metreden…
Ve yere düşmeden önce, her şeyi düşünmekmiş…
Gerçek aşk beklemekmiş yıllarca, sabretmekmiş belki gelir diye.
Hiç gelmeyeceğini bile bile beklemekmiş.
Aşk mutluluk değilmiş, bu isim kandırmacaymış.
Bütün mutluluklar masalmış, hikâyeymiş, yalanmış…
Yalanmış…
Ahmet Sevinç
02.12.2011
